القصه

این روزها از اینکه از آدمها دورتر هستم آرامش بیشتری دارم 

تجربه حرف ها و رفتارهایی که دلیلی برایشان پیدا نمیکنم باعث میشود فاصله بیشتری بگیرم 

اینکه از شنیدن ادعای انسانیت و خوب بودن و با مرام بودن فاصله بگیرم تصمیم درستی بنظر میرسد 

من هیچوقت آنقدرها هم نمیتوانستم به آدمها نزدیک بشوم 

انگار که یک حباب بزرگ نامرئی دورم درست کرده باشم و اندازه اش برای کوچک تر شدن و در نتیجه نزدیک تر شدن به من بسته به رفتار و لحن بیان و مهر طرف مقابلم باشد 

قطعا این وابستگی به خود من هم وصل شده 

حتی خیلی وقت ها نداشته های خودم شدم 

شاید خیلی چیز ها برایم مهم نباشد اما مهم نبودن به معنی فراموش کردن نیست 

حالا این را بگذارند پای دلنازکی حساسیت ناز داشتن و یا هرچه که دوست دارند این قسمت قضیه اصلا مهم نیست 

مثلا یک بار یکی از بچه های کلاس بخاطر اینکه جواب یک سوال را چون آن جلسه استاد لسانی گفته بود و توی جزوه نبود و از قضا من هم که غایب بودم ننوشته بودم و در نتیچه به او تقلبی ازین بابت نرسیده بود توی چشم هایم نگاه کرد و گفت: "ازت متنفرم" فقط دلم سوخت که چرا ازین بابت آگاهش نکردم که من را بسیار خوشحال کرد چون آدمی با آن تیپ شخصیت همان بهتر که از من متنفر باشد من اعصاب و روان آرام تری داشتم اگر زودتر متنفر میشد

القصه من سکوت کردم و به این فکر میکردم چه پک کاملی از گستاخی و وقاحت و بیشعوری و پررویی و اینکه اصلا  چقدر خوب که دیگر تا عمر دارد و این کره خاکی به دور هور در گردش باشد فکرش هم برای تقلب به سمت من خطور نمیکند و چه بهتر که این رابطه دوستی همینجای کار به یک هم اتاقی بودن تنزل پیدا کرد و آن هم آنقدر سرد ادامه میدهم که برود که برود و دیگر پشت سرش را هم نگاه نکند 

باری میگویند شما را کتاب ها و آدمهایی که با آنها در ارتباطید تغییر میدهند 

نتیجه اخلاقی اینکه از بیشعور جماعت تا میتونید فاصله بگیرید و از شرش به دورترین نقطه ممکن فرار کنید !!